bir zamanlar ne kadar korkarak bakardim hayata....soyle bir gozlemledigimde cevremi,sanki hic mutlu insan yok gibi gelirdi...karamsarlik ruhuma islemisti o donem...herkeste bir yigin dert,her yuzde "sakli bir huzun"....hayat carpip kacmisti sanki butun yorgun yurekleri...kimsenin kimseye derman olacak mecali yok gibiydi gordugum ve suzdugum bakislarda....neden acaba diye sorardim kendime sIk sIk; "neden yasiyoruz ki"..Ş"elimize gecen ne,elimizde kalan ne" demekten alamazdim kendimi....hele o aksamlar...huzun bulutlariyla karariyordu adeta gunisigi,gunesin kacisiyla degil.....
sonra birgun bir kucuk serce gordum buzgibi bir havada....gagasinda kucucuk bir lokmayla konuverdi bir dala....dikkatli bakinca yavru bir kus oldugunu gordum yuvada....adeta saldirmisti annesinin agzindaki lokmaya....birden annem ve babam geldi aklima...agizlarinda tasimamislardi lokmalari ama,yillardir gece-gunduz bakmislar,buyutmusler,emek vermislerdi bana...sonra dusunmeye basladim...onlarin yasam amaci bendim....onlarin umudu,onlarin sevki ve herseyi bendim...benim varligim ve mutlulugumdu hayat kaynaklari...kendi namlarina ne aliyorlar acaba hayattan diye baktigimda benden daha oncelikli hicbirsey gorememistim o an...hatta buyuk bir askla baslayan beraberlikleri bile sonuktu sanki "evlat onceligi" yaninda...oyle ya,benim icin kavga bile etmemislermiydi bir seferinde...benim icin kirmislardi birbirlerinin kalplerini...bir sercenin yuvasinda farketmek garipti bunlari elbet...uzun,cok uzun yillardir hayatini size vakfetmis olanlarin yerini ve ruh halini birkac saniyelik kus seyrinde farketmek degildi elbet haklari....ama bir fark vardi bu gozlemi yaparken,farkina varabilecek kadar sorgulamak adina...ben,ben bir babaydim....
ilginctir ki,anne ve babamin kiymetini farketmemi saglayan sey aslinda ;
babaligimi farketmemdi...
olayi serceyle ornekledik ama bunun illa ornekteki gibi bize ihtiyaci olan bebek veya cocuk olmasi gerekmiyor elbet...bizi besleyen serceler,yani anne-babamiz, esimiz, kardeslerimiz, akrabalarimiz, dostlarimiz...bizim icin degerli olan ve onlar icin degerli oldugumuz herkes birer serce aslinda...yemegin kimden kime nasil gectigi degil olcu olan,olcu;o yemegin paylasilma sorumlulugu...
ben ;bana serce olanlar ve benim sercesi olduklarim icin sukrediyorum sIk sIk ve hayata daha sIki sariliyorum butun gucumle.....ve haykiriyorum inadina bikmadan;
EY HAYAT;
SANA RAGMEN VE SENINLE SURECEK BU OMUR...
KORK BENDEN, CUNKU ARTIK DAHA COK SEVIYORUM SENI...
VE BU BEDEN TOPRAGA ILTICA EDENE KADAR DA SEVECEGIM ....
taner erdem / temmuz-2005
www.hattattaner.com
Hüsreviye Sk. Kültür Merkezi Karşısı
Onur Pasajı Giriş kat
BAKIRKÖY-İSTANBUL
Tel-Fax: 0212 561 29 95
GSM: 0535 271 84 50
Msn: taner_hattat@hotmail.com
E-Mail: hattattaner@kobiline.com
Sevdiklerinize gönderin
Yazdırın
